سلام دخترکم....
وقتی هر صبح پنجره رو باز میکنی به عشق یه نسیم خنک که نوید روز بهتری رو بهت بده....ولی چند وقتیه که خاک رو کوه نشسته و انگار باهات سر جنگ داره که من از تو قوی ترم....مثلا انگار بهت میگه تو سهمت غمه و تا ابد اینجا محکوم هستی به موندن و زنده به گور کردن ارزوهات....ولی تو بهش میگی من یادم نمیره که هنوز زنده هستم...من محکومم اره...ولی نه به اینکه ارزوهام زیر خروارها خاک بمیرن....مثلا من محکومم که با دستام بذرهای وجودم رو رشد بدم....محکومم که کم نیارم....محکومم که حواسم باشه درست زندگی کنم.....حواسم باشه حرفم رو بزنم....دخترکم....هوا بس ناجوانمردانه خاک الود و غمناک و دلگیره....نمیشه گفت که وای من چه شادم و همه چی خوبه و به به ....الان فقط امید به رسیدن روزهای خوبه که نفس ادم بند نمیاد....سرفه های خواهرت...وضع نابسامان مالی خونه...پدر همیشه ناامیدت....فشار ....واقعا دوست دارم الان گریه کنم....داد بکشم....واقعا الان خستگی داره کند میکنه ضربان قلب ادم رو....داشتم به پارسال این موقع فکر میکردم که اوج حال خراب بودم و میگفتم من هرگز هرگز برنمیگردم...خوب الان که دیدم از برگشتنم بکسال میگذره و حرکت خاصی نکردم اندکی از خودم خجالت کشیدم!!!!!حالا که داریم خونه رو عوض میکنیم ...امیدوارم یکشنبه باشه که من باز استارت کار رو بزنم....و این سری اهسته و پیوسته کار رو جلو ببرم....بذرها رو اب بدم....همه ما آدمها انواع بذرها رو توی وجودمون داریم...حواسم باشه همین الان با انتخابی که داشتم اینجا هستم....حواسم باشه بذر درست رو آب بدم....نزارم چیزی منو خسته کنه که یادم بره زندگی....یه وقت یادم بره زنده ام....ارزوهام بمیره مردم.....
روزهای تلخ...
کوه باش دل نبند....رود باش اما نرو....اشک باش اما نه تو غم...تو اوج خنده....
چشماش....چشماش....چشماش....چشماش....