بارها گفته بودم بهت وقتی نوزاد میبینم یاد تو میوفتم...حرفم میاد و نمیدونم چی بگم....دیدی یهو تمام چیزهایی تا صبح امروز بهت انگیزه و امید واسه سرپا موندن میدادن ...واست بی اهمیت میشن...سیاه و سفید....بی روح زندگی....هی میشینی میگی مگه من تا دیروز حالم خوب نبود ....الان من همون منم....پس چرا هیچی سرجاش نیست....پس چرا دچار یکنواختی شدم....امروز چه فرقی با دیروز داره....چرا این تکرار چرخه زندگی یه روزهایی بیهوده و پوچ به نظر میاد....آدم از صبح و صدای کنجشگ ها حالش بهم میخوره....میره زیر پتو ....غرق میشه تو خواب و فرار میکنه ....بیدار میشی و گیج نگاه میکنی که الان باید چیکار کنی....کتاب ...فیلم... بیرون و قدم زدن....هیچی حالت رو خوب میکنه....حتی حال و حوصله بد وبیراه گفتن به زندگی هم نداری....هی میگی که کجای کار میلنگه که تا صبح خوب بودی....چند روزه کبوترها و گنجشگ ها دونه ندارن ....منتظرن تو حیاط و نگاهت میکنن....میگم که خوبه لااقل یه جایی مفید بودی....هه....
نمیدونم با دنیای خارج دیگه نمی تونم زیاد وقت بگذرونم....کم حرف شدم و بیشتر نگاه میکنم ...نمیدونم چی شده...میگم حتما سن میره بالا همینه دیگه....وقتی دلخوشی کم میشه.....
وقتی حس میکنه امید انگار همون سرابه...یا برعکس سراب همون امید میتونه باشه....
فقط یه چیز نامفهوم تو اینده که به هوای رسیدن اون روزها رو میگذرونی....بدون هیچ هیجان و رشد و تغییری....روزها تلخ میگذرن....عین زندگی زلزله زده ها....تو این روزهای سگین و تلخ به اونها چی میگذره....بی هیچ سرپناه امن و خونه و بوی غذای روی اجاق و صدای کلید بابا.....خوب همیشه میگن خودت رو با اینجور شرایط مقایسه کن....مقایسه کردن که حال آدم رو خوب نمیکنه....یه چیزی اون درون هست که باید درست درمون اغییر کنه.....بله .....
خدایا دوست دارم .