عصر پاییزی و بوی تو

مگه میشه بوی پاییز بیاد و یاد تو نیوفتاد؟ نه نمیشه.نمیدونم چه مرگیه یاد تو همیشه انگار به زخم رو باز میکنه. چه مرگیه وقتی برات مینویسم گوشه چشم که هیچ پیراهنم خیس میشه.چه مرگیه اینجا؟؟؟؟ گوشه دنج زندگی من تو هستی و من و عمری که داره میگذره لابه لای این نامه های پست نشده..... حرفهای من تمومی نداره.غرزدن های این زن دیوونه.....بعضی وقتها دلم برای خودم خیلی میسوزه.خودم رو بغل میگیرم و میگم با هم درستش میکنیم.حرفی که دوست دارم کس دیگه ای بهم بگه.ولی همیشه دو قطب جدا از هم.....ادمها...روابطشون....دلبستگی ها....تابع قانون خاصی نیست.انگار هر کی با قانون خودش میاد وسط.و هر کی سنگدل تر باشه قانون اون تو رابطه حکم میکنه.زندگی این روزها برای من شکل قانون جنگل رو پیدا کرده.هنوز هم طرفدار تساوی و برابری هستم ولی فقط در قالب همین دو کلمه.هیچ کاری فکری ایده ای ندارم و ناتوان.......از ادمها دلم گرفته.همه چیز رو به گند کشیدن.خدایا........هستی؟؟؟؟؟؟؟اخر این قصه چی میشه؟بیدار میشیم و دنیا رو جای بهتری کنیم یا روز به روز بیشتر گند میزنیم و هی خودمون رو غرق این اشتباهات میکنیم؟ دخترکم؛ تو این هوای پاییزی جای تو اصلا خالی نیست بین این همه کلمه گنگ و گله و شکایت و تلخی......تو هم بودی سطری اضافه میشدی به همه معماهای من بی هیچ پاسخ درستی.