سلام دخترکم
میدونی تو هنوز برای نمرده ای.
من تو رو هر روز میبینم.بزرگ شدن تو رو میبینم.در تصور من تو تو دنیایی پر از آرامش و رفاه و امنیت بزرگ میشی.مادری داری که که دغدغه ای برای آینده تو نداره.تو در خیال من داری بزرگ میشی میترسم از زمانی که حرف زدن یاد بگیری و چراهای تو شروع بشه. ..شاید من هیچ وقت به تو حرف زدن یاد ندم بترسم از کهنه سوالاتی که از من بپرسی.
و من و حس مادری ام نفس کم بیاریم برای قانع کردن تو.اون موقع من به تو میگم که چی شد که اینجوری شد.....فقط به تو
و میدونم که میفهمی و منو درک میفهمی چون تو زاییده فکر من هستی.
زاییده من.
میدونی دخترک من مدتیه من دچار یه خلاء شدم.هرچه تلاش میکنم این ویرانه رو آباد کنم نمیتونم.انگار پس میزنه هرچه که توش می ریزم.انگار هنوز معمای بی جواب من سر جاشه و ترسم از اینه راه رو اشتباه میرم.
دنبال سهم گمشده خودم میگردم.باید آباد بشه این ویروونه
*خدایا منم محکم تر در آغوش بگیر