دخترکم؛ سلام
راستش از یک اسفند ترس دارم.... دومین سالگرد نبود تو ....من و کلی سوال و کلی قفل باز نشده......
دارم فکر میکنم که تو رابطه های زخمی چقدر ادم میتونه اذیت بشه.....هر چقدر بگی برام مهم نیست و من که زندگی خودم رو دارم ....نمیشه....یا بکن از رابطه بیا بیرون ....تمومش کن....یا بشین درستش کن....
میدونی دخترکم.....ما آدمها انگار نمی خوایم با واقعیت کنار بیایم....همیشه توجیه میکنیم....از اینکه بگیم مقصرم ترس داریم....از گفتن خواسته هامون رک و بی پروا ترس داریم.... از قضاوت شدن و برچسب خوردن ترس داریم.... مادرت بارها رابطه زخمی رو درمان کرده.... یه لباس وصله دار انگار شده....خوب هر چه که میگذره تعداد وصله بیشتر میشه و این لباس مندرس تر ولی خوب اخرش میشه یه اثر هنری خاص....میدونی دخترکم من نمی تونم دست از وصله زدن بردارم....یعنی خوب وقتی نمیشه رابطه رو قطع کرد....وقتی نمیشه ادم دنبال مسکن موقتی بگرده....وقتی نمیشه آدم پا رو خودش بزاره....وقتی نمیشه جسمت یه جا باشه و روح و حواست جای دیگه....پس بهتره وایساد و یه نفس عمیق کشید و دنبال وصله جدید بود.... دنبال موندن و کمی چشم پوشی......
این تعریف ها که از رابطه سالم میکنن چقدر فرق میکنه با چیزی که ادم میبینه.یا شایدم ما دوست داریم از هر مفهومی تعریفی که خودمون دوست داریم و به مزاقمون خوش میاد داشته باشیم....
حالا وصله ها اینا هستن: بساز و بسوز.... خیانت کن ....زندگی خودت رو داشته باش.....فیلم بازی کن .....
جدا شو....سرکوب کن خودت رو .....بشین فکر کن بساز....
به مامان کمک کن وصله درست رو انتخاب کنه
؛این روزها فقط خبر بد میشنویم از کل دنیا و کشور و محل زندگی و خانواده....
خوب شد که نیستی دخترکم....تو رو کجای دنیا جا میدادم.....
- ۹۵/۱۱/۰۶