من کجا ایستادم؟؟؟

سلام دخترم. امروز میدونی چه روزیه؟ بانو؛ دوازده سال از زندگی مشترک من گذشت.میدونی واقعاً عمریه ها.....اگه سال اول مادر میشدم الان یه بچه بزرگ داشتم.الان کجا ایستادم؟ بهتره چند لحظه مکث کنم و نگاه کنم.حس میکنم زیر پاهام سست شدن.دلم و روحم و جسمم یکجا نیستن.تیکه هام رو جمع کنم.میدونی دخترم زنها موجوداتی به غایت حساس هستن و یک آغوش امن و گرم براشون کافیه.یک دل آتشین و عاشق کافیه که زمین گیرشون کنه.بشین و حرفی بزن از دردهات زن.تو بشکن و خورد شو ولی باز پاشو تیکه هاتو جمع کن؛ راه دراز است و تو اول راهی و من از تو دور و دستمون کوتاه از هم.دخترکم تو کجای تقدیر من اسمت نوشته شده؟ اصلاً تو رو در آغوشم میگیرم؟ میدونی یاد اون شب افتادم.تو رو لای پارچه ای خون آلود کنار تخت من گذاشتن و پرستارها گفتن جایی نیست امشب بزاریمش.یادمه برف سنگینی اومده بود...من درد داشتم و به تو زل زده بودم که نکنه تکون بخوری. تا صبح پشت پنچره برف میبارید و تو اتاق من میباریدم.صدای گریه نوزاد تخت بغل بود و تویی که لای پارچه خونی تا صبح تکون نخوردی و منی که جایی ایستاده بودم که زیر پاهام سفت بود.هر روز میگذره و اون شب تو دل گذشته ته نشین میشه.ولی من هنوز وقتی تو رو کشیدن بیرون رو حسش یادمه.انگشتهای دست و پات رو لمس کردم.....

دخترکم تو الان کجا ایستادی؟ خوبه که آدم هر چند یکبار نگاهی به زیر پاهاش بنداره.ببینه قرار بود الان کجا باشه ......

حال ناخوش و یاد تو و روز برفی و دیدن کسی از گذشته و نگاه سنگینش منو ته نشین کرده.

ولی مادرت باز پا میشه و جاری میشه.من زیر پام رو سفت میکنم.