سلام دخترک مادر.بعضی وقتها تو زندگی جایی می ایستی که با خودت میگی داشته ها و نداشته هام چی هستن...نگاه میکنی هر دو کفه ترازو چطورن...نداشته هات انقدی زیاد نباشن که سنگینی کنن و اون داشته هات هم به چشم نیان....میدونی دخترک خواهرت دیگه جدی جدی داره بزرگ میشه...هم خوشحالم هم ناراحت...یه جورایی هم لذت میبرم هم اینکه دوست دارم بچگی کنه و از دنیاش لذت ببره.راستش هنوز احوالت رو میپرسه و میگه اگه بودی چند سالت بود...یجورایی دیالوگ من رو میگه...مثلا اگه تو بودی الان چند سالت بود....دروغ چرا...بعضی وقتها دوست دارم باشی با هم سه تایی ست کنیم...کیف کنیم از زن بودنمون...صفا کنیم مادر دختری ....الان تو کجای ماجرایی....نمیدونم تو رو جزو داشته هام بزارم یا نداشته هام....راستش الان در حال حاضر خوبم. ولی دوست دارم هر روز رو بیشتر زندگی کنم.نفس بکشم و لذت ببرم.پشت کوه بودن رو یک زندگی موزیکال ازش بسازم.بگم اخرین صدا اینجا صدای امیدواری و سر و سامون دادن میتونه باشه.چقدر کار رو سرم ریخته.با دست خالی و امید مثل یه سفالگر شکل بدم.بسازم.خراب شه باز بسازم.
انقد بسازم تا اخر یه تندیس بشه این زندگی.این لحظه ها.یه تندیس از امید و ناامیدی و تلخ و شیرین این زندگی....چی میتونه منو از پا در بیاره؟ کدوم بهانه ؟کدوم بن بست؟
نکنه روزی بیاد و من ارزوهام رو یادم بره.
مرگ من میشه اون روز.
میدونی دخترک الان در حال حاضر حالم خوبه .خوشحالم.به فکر تندیس افتادم...
تو چطور تندیسی هستی.....
حس میکنم که دست نوازش به سرم میکشی....با دو تا بال
من تهی و خالی ...تو داری منو سیراب میکنی....
دیدی تندیس بودنت هم قشنگه مثل تمام چیزهای دیگه ت.....
- ۹۶/۰۶/۲۷